یک قدم جلوتر

دوستِ عزیزم رامین کامران در مقاله‌ای تحتِ عنوانِ «مخالفت با موافقت»، در عینِ پرداختن به دلایلِ مخالفانِ ترکمانچایِ اتمی و عمدتا صحیح دانستنِ آنها، مخالفان را به کوته‌بینی متهم کرده و مدعی شده که آنها «یک قدم جلوتر» را نمی‌بینند. «یک قدم جلوتر» را من برای دوست عزیزم رامین کامران می‌گویم که چیست: یک قدم جلوتر این است که قرار نیست به اسمِ «منافعِ ملی ایران» با هر گندی که رژیمِ جمهوری اسلامی زد همراهی کنیم. انرژی اتمی لازم نداشتیم و نداریم. ایران به اندازه کافی و حتی بیش از کافی منابعِ انرژی دارد، که اگر درست مدیریت شود و پولش رانت نشود و خرجِ حماس و حزب‌الله و... نشود همان تا مدتهای مدید برای ما کافی است. واردِ مقولاتِ غیرِدموکراتیک بودنِ تصمیمات هم نمی‌شوم که خودشان اشاره کرده‌اند. ما اگر الان سر و صدا می‌کنیم منظور مخالفت با این به اصطلاحِ «توافقِ» ترکمانچایِ اتمی نیست که حماقتِ رژیم کرد توی پاچه‌ی ملت و مملکت. منظورِ ما این است که رژیم دور برندارد و شکستِ مفتضحانه را به عنوانِ پیروزی به نامِ خودش ثبت نکند. شما که اهلِ سیاست هستید دوستِ من، و می‌دانید که پروسه‌ی مشروعیت‌سازی و مشروعیت‌زدایی پروسه‌ای «ظریف» است. اگر ما امروز وجودِ این ترکمانچایِ اتمی را بهتر از عدمِ وجودش می‌دانیم نباید باعث شود که برویم از رژیمِ نابخرد هم بابتش تشکر کنیم و آب به آسیابش بریزیم. به عوضش باید مشروعیت‌زدایی از رژیمِ جنایتکار و بی‌کفایتی که حماقتش این بند و بساط را به بار آورده را ادامه دهیم. از همین الان غنج نزنید و فتیله را نکشید پایین دوست عزیز. این «یک قدم جلوتر» است که برای آینده لازم است.